Podróż po Jorvik w latach 2012-2017

Hej!

Już o północy cały świat hucznie przywita nowy rok. Jest to czas, w którym nowe postanowienia czy refleksje wręcz same pchają się do głowy, nawet na temat samej gry, a szczególnie jej rozwoju...

 A jak najlepiej ocenić postęp Star Stable? Myślę, że po wszystkich większych terenach, które pojawiają się co roku, dokładnie pod jego koniec lub odrobinę wcześniej 😉
Zapraszam Was na małą podróż wstecz, którą rozpoczniemy w 2012 roku...

Oficjalne otwarcie gry odbyło się w 2011 roku i jak widać na poniższym zdjęciu, za tamtych czasów gracze mieli dostęp do samej Srebrnej Polany.

Zmiany nastąpiły w roku 2012, kiedy to do gry zawitała Dolina Złotych Wzgórz. Można powiedzieć, że prócz oczywiście samego koloru, to nie za wiele różni się ona od poprzednio jedynego dostępnego obszaru. Takie elementy otoczenia jak krzaki, drzewa, płoty zostały utrzymane w identycznym modelu, co wcale nie umniejsza uroku tego miejsca.

Na następny rok zespół przygotował dla graczy spory obszar zwany Urodzajnymi Hrabstwami. W tym terenie można ujrzeć już zwiększającą się ilość szczegółów, a co za tym idzie pracy i umiejętności, którą poświęcił zespół na dany teren. Obszar został przyozdobiony większą ilością kwiatów, a w Jarlaheim i Stajni Jorvik pojawiło się sporo rzeczy, które na pewno znaleźlibyśmy w realu w takich miejscach! Pola wokół farm nabrały trochę urozmaicenia i prócz samego zboża, mogliśmy zobaczyć również przykładowo słoneczniki, kwiaty czy dynie.

Mamy w grze obszar poświęcony jesieni, czas więc i na zimę! Dodaną w roku 2014 Dolinę Ukrytych Dinozaurów bardzo trudno porównać jest do innych obszarów, ponieważ jej klimat znacznie różni się od wszystkich. Przez panujące tam trudne warunki teren sam w sobie jest pusty, co jednak nie powstrzymało zespołu od dodania do otoczenia czegoś zupełnie nowego, jak np. gejzery.

Jak wiemy Epona jest częścią podanych już powyżej Urodzajnych Hrabstw, ale jako iż dotarła do gry troszkę później, to odrobinę różni się od swojej północnej części. Bez wątpliwości dużym plusem tego terenu było pojawienie się w nim większej ilości NPC (niegrywalnych postaci), które nie biorą udziału w zadaniach, tylko poruszają się po miasteczkach, rozmawiają, czy po prostu stoją. Ciekawym urozmaiceniem było umieszczenie dość niepasującego do reszty otoczenia miasteczka Nowej Grani, w którym znalazły się nowoczesne budynki, jednak ja sama wolę Księżycowy Sierp, zwłaszcza przepełniony kwiatami ogródek Pameli.

Bądź co bądź, ale takie miejsce jak Miasto Jorvik było idealnym polem do popisu dla zespołu, bo jako iż jest to miasto, można było umieścić tam wiele detali. Auta, znaki drogowe, śmietniki, skrzynki na gazety, sklepy takie jak kwiaciarnia. Nie wyglądałoby one jednak tak ciekawie bez NPC wyżej już wspomnianych. Może te wszystkie elementy nie będą grać większej roli w samej fabule gry, ale wizualnie ten świat SSO nie jest tak pusty.

Półwysep Południowe Kopyto jest terenem dodatkowym. Pozwolę sobię go ominąć, ponieważ chcę się skupić na samych głównych terenach.

I takim oto sposobem docieramy do teraźniejszości! Niecały miesiąc minął od czasu, kiedy przywitaliśmy w Star Stable Mistfall i myślę, że każdy zdążył wystarczająco dobrze poznać ten teren. Pierwsze na co zwróciłam uwagę na wszelkich zajawkach wstawianych przez SSO to bogata przyroda, którą możemy tam znaleźć. Gdy porównamy sobie Głuche Lasy czy nawet Las Złotych Liści wraz z lasami, które znajdziemy w Mistfall, to te pierwsze wypadają dość blado, prawda? Jak już wcześniej mówiłam, dużym plusem tego terenu jest ogromna flora i fauna.
W Dundull oraz na całym terenie znajdziemy wiele przyziemnych rzeczy takie jak śmietniki czy ławeczki oraz różne elementy przy domkach, co bardzo urzeczywistnia to miejsce.

Aż nie mogę się doczekać, by zobaczyć co przyniesie kolejny rok na Star Stable! Na pewno będzie to coś niesamowitego 😉

A teraz życzę Wam miłego oraz bezpiecznego świętowania i widzimy się w nowym roku!