1 miejsce- Athena Eastland

 Dwa lata temu nieporadni rodzice postanowili zrobić sobie ode mnie wakacje. Ale nie tak jak zwykli rodzice, nie wyjechali na dwa tygodnie żegnając mnie buziakiem w czoło. Wysłali mnie na czas nieokreślony na jakąś bezludną wyspę pełną koni, za którymi przepadam tak jak za kierowcami metra. Nie no oczywiście byli tam ludzie, ale zdrowo walnięci koniarze i miłośnicy wakacyjnych plenerów i kebabów prosto z kurortu.

          Żebym nie mógł ich pozwać do sądu o znęcanie się nad dzieckiem wspaniałomyślnie załatwili mi mieszkanie w Jarlaheim i pracę w stadninie. Jarlaheim to taka metropolia pełna średniowiecznych gruzów. A stadnina koni równie stylowy reprezentant epoki oświecenia. Oświecenia jaki to koń jest wspaniały. Co jak co, ale konie miały tam dobrze.

         Miałem być stajennym i manipulować egzystencją tutejszego łajna. Okazało się jednak, że niejaki Herman zrobił sobie ze mnie majordoma do wszystkiego. Miałem ogarnąć całą organizację nadchodzących zawodów jeździeckich w Jorvik. To było jak kubeł zimnej wody na głowie, ale na szczęście nie było tak źle. W sumie to nawet fajny facet z tego Hermana. Nie no ale spokojnie, jestem hetero i mam dziewiętnaście lat. 

         Co jak co, ale stadnina o świcie to jedno z piękniejszych miejsc na Ziemi. Świtające słońce, promienie tańczące na krawędziach kominów, dachów i okiennic, mgiełka ginąca w ziemi, chłód szczypiący w policzki i para z ust, lecąca ku niebu ze wszystkimi niewypowiedzianymi słowami. Iście nostalgiczna chwila. I w takim oto momencie pewnego razu spotkałem jeźdźca. Dopiero, gdy znalazł się bliżej rozpoznałem w nim dziewczynę. Na oko przed dwudziestką. Miała blond włosy, luźny tshirt i bojówki wiszące na biodrach, falujące z każdym jej krokiem. Prowadziła dobrze zbudowanego wierzchowca, chyba szli na poranną przejażdżkę. Zatrzymała się obok mnie i zapytała się co ja tu robię o tej porze.

          - Sam nie wiem - westchnąłem. W sumie to tęskniłem za domem.

          Dziewczyna popatrzyła na mnie, poklepała lekko po szyi denerwującego się konia, który zaczął przestępować z nogi na nogę.

           - Mój koń nie może się doczekać przejażdżki - cieszyłem się, że zignorowała moje nieogarnięcie. - Mam na imię Alex, może chcesz wziąć ze stajni konia i się z nami przejechać?

          Musiałem się jakoś wymówić, żaden ze mnie jeździec.

          - Aaa, dzięki, ale mam kontuzjowaną nogę, nie mogę jeździć, dlatego tak sobie siedzę na barierce - skłamałem.

           Zaśmiała się spoglądając na bok. 

          - Rozumiem, Tin-Can się niecierpliwi. Może się jeszcze zobaczymy.

          Zacieśniła uścisk na wodzach i pociągnęła Tin-Cana w stronę bramy. Koń nie dał się dwa razy prosić, ale zanim odszedł spojrzał na mnie z tajemniczym błyskiem w oku. Wzdrygnąłem się na ten widok i cieszyłem się kiedy zniknęli.

           Potem Alex mignęła mi parę razy w chaosie przed zawodami. Jej koń dziwnie na mnie patrzył, jakby widział dostawcę darmowego owsa. Nawet nie wyobrażałem sobie wcześniej ile rzeczy może być do zrobienia wokół koni. Trzeba wokół nich robić wszystko, karmić, poić, czyścić, sprzątać, utrzymać w dobrej kondycji, zadbać o ich mieszkanie i jeszcze zarobić na tym nie dając się zwariować. 

           Pewnego wieczoru postanowiłem wyjść gdzieś się przewietrzyć. Minąłem średniowieczny gruz i ruszyłem przed siebie. Ciekawość mnie zżerała już od dawna, nie wiedziałem jak duża jest ta wyspa, a tym bardziej co jest w okolicy. Po piętnastominutowym spacerze dotarłem do lasu. 

           Stanąłem przed linią drzew. Były tak wysokie jak syberyjskie limby. Nagle usłyszałem rżenie i tętent kopyt. Z lasu wybiegł jeździec potrącając mnie. To stało się tak szybko, że nie zdążyłem się zorientować kto to był.

           Myślałem, że spadam na samo dno przepaści. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Nagle poczułem uderzenie w plecy i coś jakby wypchnęło mój prawy bok w przód. Mogłem wyglądać jak schodek na ganku, ale schodki nie krzyczą. A ja krzyknąłem. Czułem wszechogarniający ból. Nagle poczułem czyjąś dłoń na czole. Przestałem na moment oddychać. Usłyszałem głos, ale nie mogłem ułożyć dźwięków w słowa. Ktoś mnie chwycił pod pachami i położył mój tułów sobie na kolanach. Straciłem przytomność. 

           Gdy się ocknąłem, spróbowałem wstać z łóżka, ale poczułem kujący ból w prawym boku i zrezygnowałem. Miałem zabandażowaną klatkę piersiową, a moja koszulka wisiała na oparciu krzesła. Znajdowałem się w jakimś pomieszczeniu na poddaszu. Za okienkiem zauważyłem las. Wydawał się inny od tego, którego widziałem wczoraj. Byłem zdezorientowany. Zastanawiałem się, kiedy pojawi się tu ktoś, kto mnie tu przyniósł.

           Jakiś czas później usłyszałem skrzypienie schodów. Na poddasze weszła Alex. Spojrzałem na nią zdezorientowany.

          - Co tu do jasnej się dzieje?

          Trzymała w rękach jakieś zawiniątko. Przykucnęła przy łóżku i położyła je na kolanach. 

          - Nie martw się, powinieneś szybko wyzdrowieć. Jesteśmy w Valedale w domku mojej mamy, jest zielarką. - Spojrzała na mnie przełykając ślinę. - Wczoraj Tin-Can cię potrącił. Nie wiem skąd on wiedział, ale... 

          Zmarszczyłem brwi.

          - Jak to Tin-Can? A to nie ty na nim jechałaś?

          - Tak, ja - odparła. - Jest coś ważnego, o czym muszę ci powiedzieć. Ale najpierw muszę wiedzieć, że mogę ci zaufać. Weź to - podała mi zawiniątko.

         Wziąłem je i odwinąłem materiał. W środku był metalowy pręt, wziąłem go do ręki i spojrzałem pytająco na Alex, ale nic nie mówiła. Nagle w jakiś niewytłumaczalny sposób dowiedziałem się, że to różdżka i wiedziałem co z nią zrobić. Chwyciłem ją rękoma z dwóch stron i zamknąłem oczy. Pręt zagrzał się i poczułem jak ciepło wędruje do mojego poturbowanego boku. Poczułem jak ból znika. Otworzyłem oczy, różdżka świeciła się różowym światłem, pojawiły się na niej jakieś tajemnicze runy, których nie mogłem odczytać. Nagle zgasła. Wstałem i nie mogłem uwierzyć w to, co się stało. Usiadłem bezładnie na łóżku i spojrzałem z niedowierzaniem na Alex. Wydawała się spokojna i jak gdyby nigdy nic, powiedziała:

          - Jorvik i cały świat na stałym lądzie jest w niebezpieczeństwie. Walka toczy się między mocami, jedną z nich właśnie poznałeś. Strażnicy Aideen pilnują porządku na wyspie, to jest nasze pierwszorzędne zadanie. Narządem wykonawczym straży są Gwiezdni Jeźdźcy. Na razie jest ich czwórka, ja jestem jedną z nich. Istnieje legenda, że w czasie kryzysu pojawi się piąty jeździec. Ale nic więcej na ten temat nie wiedzieliśmy. - Słuchałem uważnie każdego słowa. Alex usiadła obok mnie. - Nie wiem skąd, ale Tin-Can wiedział, że to ty jesteś piątym Gwiezdnym Jeźdźcem, teraz widzę, że miał rację. Różdżka nie działa w byle czyich rękach. Dla ścisłości, Gwiezdni Jeźdźcy mają swoje wierzchowce i moga z nimi rozmawiać. 

          - Serio? - zmarszczyłem brwi w drwiącym uśmieszku.

          - Nie rób takiej miny - zaśmiała się. - Tak. Gdyby cię nie potrącił nie miałabym powodu, żeby cię sprowadzić tutaj. To znaczy, jak to mawiają, nie rozmawiaj z obcymi ani nie wsiadaj do samochodu nieznajomych - znowu się zaśmiała. - Ale to nie wszystko - wstała. - Jest jeszcze jedno miejsce, w które muszę cię zabrać.

         - Okej - wstałem i zeszliśmy na dół po drabinie. Przeszliśmy wąskim korytarzem mijając pokoje. Weszliśmy do kuchni, w której siedziała jakaś kobieta. Była uderzająco podobna do Alex, pomyślałem, że to jej matka.

         Kiedy nas zobaczyła wstała z krzesła i podeszła. Uściskała Alex, a potem mnie.

         - Dzień dobry. Mam na imię Adam.

         - Kochanie, czy to jest piąty Gwiezdny Jeździec? - zapytała uradowana ściskając moją dłoń. Nie czekając na potwierdzenie uściskała mnie jeszcze raz. - Musisz natychmiast udać się do kręgu. Alex, zaprowadzisz go, prawda? Ja nie mogę przy tym być, Fripp się pewnie zjawi. - Zmarszczyłem czoło słysząc nieznane mi nazwy. - Ach, gdzie moje maniery! Mów mi Lizzy, jestem mamą Alex, też należę do strażników, zajmuję się szerokopojętym zielarstwem - uśmiechnęła się. - Idźcie już. 

           Uwolniłem się z uścisku Lizzy i podążyłem za Alex do wyjścia. Poprowadziła mnie krętą ścieżką w góry. Szliśmy jakieś pięć minut i dotarliśmy do okrągłej polanki z czterema obeliskami. W środku była okrągła, kamienna płyta. Spojrzałem na Alex.

           - Musimy poczekać na resztę.

           Niedługo potem dołączyły do nas trzy dziewczyny. Czerwonowłosa Lisa, brunetka w okularach, Linda i blondynka z długimi nogami, Anna. Dziewczyny stanęły pojedynczo przy obeliskach. Alex powiedziała mi, żebym stanął na środku.

          Gdy stanąłem na kamiennej płycie, zobaczyłem, że są tam jakieś runy. Zaczęły się świecić i układać pod moimi stopami w symbol krzyża słonecznego. Zamknąłem oczy i czekałem. Coś podpowiedziało mi co robić, a właściwie wszystko działo się bez mojej kontroli, po prostu wypływało ze mnie. Ciepło moich dłoni wysłało promienie do obelisków aktywując je. Na każdym z nich pojawił się symbol. Gwiazda nad Lisą, słońce nad Anną, księżyc nad Lindą i piorun nad Alex. Nagle z płyty powędrowały cztery snopy światła do podnóża każdego z obelisków, a następnie zatoczyły koło, tworząc kolejny, większy krzyż słoneczny, którego epicentrum stanowiłem ja. Stałem i czekałem, a światło wokół wirowało. Dziewczyny podchwyciły dłońmi promienie światła wirujące po okręgu. Wszystko wyglądało jakbyśmy się złączyli w piątkę w symbolu krzyża słonecznego. Nagle cała światłość znikła. 

          Mniej więcej i w skrócie tak to się stało jak dziwnym sposobem odkryli, że jestem piątą częścią niezbędnika przetrwania wyspy Jorvik i całego świata. Aktywowałem wszystkie cztery obeliski i tak jakby stałem ponad pozostałymi czterema jeźdźcami, tak przy okazji, to fajnie, że to dziewczyny, pewnie się pozabijają pazurami z mojego powodu. Po jakimś czasie przekonałem się do koni i w końcu znalazłem swojego wierzchowca, Edana, pięknego karosza z gwiazdką na czole, której zazwyczaj nie widać, przez jego nieokrzesaną grzywkę, której nie daje sobie podciąć. W sumie to Edan sam zaczął za mną łazić, w końcu Alex zasugerowała, że powinienem z nim porozmawiać. Jakoś się zgraliśmy, chociaż nie było łatwo. Nie wiem jak to jest z tymi gwiezdnymi końmi. Na razie nie ogarniam wszystkiego, ale dobrze jest. Nie wiem na ile to wszystko wydaje mi się realne, ale póki czuję i oddycham, brnę w tą nową rzeczywistość.