#TBT

Hejka!

Już jutro mamy piątek i bardzo się denerwuję. W końcu przyjdą wyniki testów gimnazjalnych o co się martwię mimo iż z tego co sprawdzałam to nie poszło mi źle, a nawet dobrze

Nie mogę znaleźć sobie miejsca, więc żeby się uspokoić postanowiłam wrócić do jednego z najnajnajlepszych dni w moim życiu i zrobić tutaj na blogu mały throwback thursday, czyli czas na wspomnienia! Może już się domyślacie co to za dzień, a może jeszcze nie, ale zacznijmy już!

Marzyłam o tym już od 2012, a gdy widziałam wszystkie spotkania SSO w Szwecji byłam bardzo zazdrosna i smutna, że to właśnie nie ja mogę tam być! Możecie więc sobie wyobrazić co czułam, gdy w końcu zespół ogłosił, że jedzie do Polski. Na pewno była to radość, że w końcu może to być szansa, ale również mały niepokój, że jednak nie będę mogła tam być. To w końcu prawie 600 kilometrów drogi... Na szczęście wszystko z dojazdem się udało załatwić, a że mam rodzinę około 30 kilometrów od Wawy to nie było problemów z miejscem do spania. Oczywiście w dniu wyjazdu nie obyło się bez problemów i wyjechaliśmy o wiele za późno niż powinniśmy, ale ważne, że dojechaliśmy :D

Na pewno nigdzie nie pojechałabym bez Karin Silentstar, więc na szczęście wszystko ułożyło się tak, że mogłyśmy jechać razem ♥ Także razem już miesiąc przed to tak przeżywałyśmy, że nie było dnia kiedy o tym nie rozmawiałyśmy!

W tym wypadku nawet podróż samochodem trwająca 6 godzin wydawała mi się bardzo ekscytująca, zwłaszcza, że nigdy nie byłam tak daleko od Szczecina! Pamiętam, że jechałam wtedy i ciągle myślałam jak to wszystko będzie wyglądało i ciągle spoglądałam na google maps ile jeszcze zostało kilometrów do Warszawy.

Dojechaliśmy bardzo późno, więc wzięłam tylko prysznic i szybko poszłam spać. Pamiętam, że rano obudziłam się bardzo wcześnie (około 6). Jako iż wiedziałam, że tego dnia będę potrzebowała dużo energii to postanowiłam, że spróbuję jeszcze zasnąć. I tak oto leżałam około 30 minut trzęsąc się jakbym miała jakiegoś parkinsona, nadal nie wiem czy bardziej przez to, że było mi zimno czy ze stresu xD Na szczęście potem usnęłam i obudziłam się o około 9. Postanowiłam, że już wstanę i zacznę się szykować, bo przeważnie długo mi to zajmuje. Dopiero na koniec wskoczyłam w swoją polówkę SSO, wybrałam do ubrania białą, więc nie chciałam jej czymś uwalić jeszcze przed spotkaniem :D

Gdy zmierzaliśmy do Oxford Tower serce biło mi niesamowicie szybko. Jeszcze do tego w ogóle nie mogliśmy znaleźć właściwego budynku. Na szczęście jakoś to ogarnęliśmy i nam się udało. Już przed wejściem widziałam kilka osób idących na spotkanie SSO. Dotarliśmy gdy jeszcze nie było Pani Oli i Pani Sylwii, więc musieliśmy czekać. Gdy w końcu się zjawiły, Pani Ola zaczęła robić ze wszystkimi zdjęcia, a gdy tylko mnie zauważyła to w końcu się z nią przywitałam. Tak super było ją spotkać na żywo!

Myślę, że dalej już wiecie co się działo, bo w końcu napisałam o tym posta w samym dniu spotkania. Gdy mogłam rozdać tyle podpisów i zrobić sobie z Wami tyle zdjęć, czułam się po prostu niesamowicie. Powiem tyle, że po całym tym zdarzeniu byłam wycieńczona i nie miałam w ogóle siły!

Dziękuję za przeczytanie! Musiałam się wygadać aż tutaj, bo naprawdę nadal czuję emocje jakby to działo się wczoraj. Dobranoc wszystkim!

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś powtórzy się takie spotkanie :D

Proszę jeszcze abyście wysłali mi wszystkie zdjęcia, które zrobiliście na tym spotkaniu. Selfiki ze mną i innymi również! Chcę zrobić duuuuży folder wspomnień :D

E-mail: melissa.seahall@gmail.com lub mel-sea@wp.pl

Ja wstawię jeszcze te foty, które się tu nie pojawiły ^^